PIW OPOLE – Badania w kierunku włośnicy

Powiatowy Lekarz Weterynarii w Opolu informuje, iż od dnia 18 lipca 2022 roku rozpoczyna działanie Powiatowa Terenowa Pracownia Diagnostyki Włośni w Opolu.

Adres:
ul. Wrocławska 170
45-836 Opole
Budynek „A”
 
Przyjmowanie prób odbywać się będzie od poniedziałku do piątku w godzinach od 7.00 do 14.30.
 
Do dnia 1 sierpnia 2022 roku pracownia będzie prowadzić badania w kierunku włośnicy dzików i trzody chlewnej tylko na użytek własny.
 
Po 1 sierpnia 2022 roku  pracownia będzie badać na użytek własny i sprzedaż bezpośrednią.
 
Do każdej próby koniecznie jest wypełnienie odpowiedniego protokołu (w załączeniu).
 
 
 
 


Broń mysliwska – podstawowe zasady postępowania

W oparciu o obowiązujące przepisy ( Marzec 2022 r. ) przypominamy podstawowe zasady postępowania z bronią myśliwską opracowane przez  zespół ds.strzelectwa przy ZG PZŁ w Warszawie.

  1. Broń myśliwska – podstawowe zasady postępowania – kompendium do wykorzystania

źródło: PZŁ



Aplikacja „Weryfikator PZŁ”

Z nowym rokiem chcemy  uprościć myśliwym procedurę potwierdzania informacji o uiszczeniu składki członkowskiej i ubezpieczenia na kolejny rok kalendarzowy. W 2022 r. nie ma już obowiązku umieszczania hologramu na legitymacji członkowskiej PZŁ.

Weryfikator członkostwa

Polski Związek Łowiecki ZG we współpracy z Polską Wytwórnią Papierów Wartościowych, wytwórcą legitymacji, wprowadza od nowego roku nowy sposób sprawdzania informacji o opłaceniu składki członkowskiej i ubezpieczenia OC na kolejny rok. Dla trzech najbardziej popularnych platform Android, Apple, Huawei została przygotowana aplikacja „Weryfikator PZŁ” – Weryfikator legitymacji członkowskiej Polskiego Związku Łowieckiego.

Aplikacja jest publicznie osiągalna w wyżej wymienionych sklepach platform, zaś jej działanie  polega na zeskanowaniu kodu QR znajdującego się na okazanej legitymacji i sprawdzeniu danych na niej zawartych. Po zeskanowaniu kodu QR aplikacja zaprezentuje dane zawarte na legitymacji – numer legitymacji, nazwisko, imię, posiadane uprawnienia, kwalifikacjach oraz potwierdzi informacje o statusie opłacenia składki członkowskiej oraz ubezpieczenia OC. 

 

screenshot    screenshot  screenshot    screenshot

 

Zachęcamy do instalowania i korzystania z przygotowanego narzędzia, mamy nadzieję, że nowy sposób potwierdzania uiszczania składki członkowskiej i ubezpieczenia OC zostanie przyjęty z zadowoleniem.

W chwili obecnej dla platform Android, Huawei została przygotowana i opublikowana do pobrania i instalacji aplikacja „Weryfikator PZŁ”. Dla aparatów Apple aplikacja zostanie opublikowana w najbliższym czasie.

Bez konieczności instalowania

Członkowie PZŁ nie muszą instalować na swoich telefonach aplikacji do weryfikacji informacji o opłaceniu składki, choć oczywiści mogą ją zainstalować i sprawdzić dla własnej wiedzy, czy informacja o opłaceniu składki jest już naniesiona w systemie. To osoba pragnąca zweryfikować tę informację musi posiadać zainstalowaną aplikację. Stan obecny w kwestii legitymacji pozostaje bez zmian, tzn. legitymacja w obecnej formie jest obowiązująca, a informacja o wniesionej składce członkowskiej jest odnotowywana w systemie informatycznym, jak w latach poprzednich przez zarządy okręgowe.

Rezygnacja ze stosowanych hologramów na rzecz aplikacji ma na celu zmniejszenie pracy związanej z odbiorem, przekazywaniem i naklejaniem hologramu na legitymacji.

 

 

źródło:PZŁ



Myśleć przed strzałem

Przypadki odstrzałów loszek przelatkowych zdarzają się często. Stało się to powodem opracowania wykładni i zasad, jakimi powinni się kierować myśliwi polujący na dziki.
Mówiąc o wieku dzików, używamy takich pojęć, jak: warchlak, czyli dzik w pierwszym roku życia; przelatek, czyli dzik w drugim roku życia; wycinek, czyli dzik pici męskiej w trzecim roku życia; i wreszcie odyniec. O samicach powyżej trzeciego roku życia mówimy locha lub samura. Warto jednak ożywić używane czasem pojęcie loszki, czyli młodej samicy w drugim roku życia wodzącej warchlaki.
Młode loszki
Nie wszyscy myśliwi zdają sobie sprawę, że zdarza się, iż tak zwane przelatkowe czy nawet warchlakowe loszki biorą udział w rozrodzie. Takie młodociane mamy rzucają niewielkie mioty trzech, czterech warchlaków, choć trafia się i sześć. Bywało, że podczas lutowego polowania na koguty spotykałem nieudolnie zrobione barłogi z kilkoma pasiakami porzuconymi przez wypłoszoną loszkę, która pojawienie się psa myśliwskiego kwitowała gwałtowną ucieczką. Na szczęście mój wyżeł jedynie wystawiał te maleństwa, nie czyniąc im krzywdy. Najczęściej loszka wracała po jakimś czasie do przemarzniętych małych i zasilana odtąd wykładaną w pobliżu barłogu karmą sprawowała dalej swoją powinność.
Brak odpowiednich badań na temat udziału młodocianych, przelatkowych loszek w huczce i ich wpływu na wzrost przyrostu zrealizowanego w łowieckim roku gospodarczym nie pozwala na określenie skali tego zjawiska w Polsce. Z badań prowadzonych w Niemczech wynika, że jest to znaczący udział, sięgający nawet 1/3 przyrostu. Zmartwieniem naszych zachodnich sąsiadów jest nadmierny przyrost dzików i wynikające stąd zagrożenie pomorem. Naszym zmartwieniem jest częste odstrzeliwanie takich nieco ponad trzydziestokilogramowych loszek tuż po rozpoczęciu sezonu łowieckiego.

Odstrzał przelatków po rozpoczęciu łowieckiego roku gospodarczego jest koniecznością wynikającą z potrzeby ochrony upraw rolnych. Wtedy najczęściej ofiarami myśliwych padają młode loszki. Loszki warchlakowe biorą udział w jesiennej huczce, ale proszą się od lutego do kwietnia już jako przelatki. Przypadkowe, a raczej pomyłkowe odstrzeliwanie takich loszek przynosi bardzo duże straty w populacji dzików. W moim kole stało się to podstawą opracowania zasad mających uchronić je przed odstrzałem, a myśliwym oszczędzić wyrzutów sumienia. Jeszcze kilkanaście lat temu lochy rodziły młode na wiosnę. Huczka trwała od listopada do grudnia, a loszki rodzące młode w drugim roku życia stanowiły ogromną rzadkość. Obecnie wskutek dostępu do wysokobiałkowej karmy następuje szybsze dojrzewanie płciowe i to w różnych okresach. Młode rodzą się właściwie prawie we wszystkich miesiącach roku. Bywa, że niektóre lochy mają nawet dwa mioty rocznie. Prowadzą wówczas tak zwaną watahę „dwupiętrową”, jako że warchlaki z pierwszego miotu jeszcze nie opuszczają matki. W watahach przelatków spotykamy również loszki pierwiastki, które oproszą się dopiero w czerwcu lub lipcu, a bywa że i później. W latach osiemdziesiątych, gdy na dziki polowało się bez marcowej przerwy, podziwiałem huczkę takiej loszki właśnie w marcu. Adorował ją piękny wycinek, o wadze 65 kg po wypatroszeniu, a w gęstwinie tarnin towarzyszyły tej parze trzy warchlaki urodzone prawdopodobnie pod koniec lata. Nowe potomstwo przyszło na świat prawdopodobnie w lipcu. Selekcja osobnicza Zgodnie z załącznikiem do uchwały NRL nr 57/2005 z dnia 22 lutego 2005 r., w ustabilizowanych populacjach zwierzyny grubej, w tym dzików, należy stosować określone uchwalą zasady selekcji osobniczej i populacyjnej. Struktura pozyskania według grup wiekowych dopuszcza możliwość regulacji stada podstawowego tak pod względem ilościowym, jak i jakościowym. Zachowanie struktury płciowej powinno zależeć od potrzeb danego obwodu, czyli: albo ograniczanie rozrodu, albo przyrost, albo utrzymanie populacji na stałym poziomie. Odmłodzenie populacji lub jej postarzenie należy regulować procentem pozyskania danej grupy wiekowej. W każdym przypadku należy przestrzegać zasad selekcji osobniczej. Odstrzał warchlaków winno się rozpoczynać dopiero w listopadzie i grudniu zarówno podczas polowań zbiorowych, jak i indywidualnych. Należy przy tym przestrzegać zasad selekcji, czyli strzelania do ostatniego warchlaka z watahy. Taka selekcja jest możliwa nawet na polowaniach zbiorowych. Wiadomo, że dziki, w tym również warchlaki, jesienią intensywnie żerują, odkładając zapasy tłuszczu na trudny okres zimowy. Im dłużej przetrzymamy warchlaki w łowisku obfitującym w żer, tym większej nabiorą wagi. W obwodzie obfitującym w dęby i buki oraz kukurydzę warchlaki strzelone w styczniu i w lutym są bardzo dobrze rozwinięte, często przekraczają wagę 30, a nawet 40 kg. Cały ciężar pozyskania warchlaków należałoby więc przenieść na te miesiące i strzelać je do końca sezonu, czyli do końca lutego, oszczędzając przy tym najmocniejsze sztuki, czyli te, które w watasze zajmują miejsce tuż za lochą. Wiadomo bowiem, że „rasa słabnie, jeśli się traci najwartościowsze i najsilniejsze osobniki, a hoduje się sztuki słabe”. W każdej watasze dzików występuje zróżnicowanie osobnicze i najsłabsze dziki zajmują ostatnie miejsce w szyku. To ułatwia poprawną selekcję. Jeśli natomiast zróżnicowanie osobnicze jest niewielkie, należy odstrzeliwać sztuki o innym ubarwieniu, osowiałe, kulawe itp., kładąc nacisk na prawidłowe rozpoznanie, by uniknąć odstrzału idących na końcu watahy loszek. Proste zasady Odstrzał przelatków nie jest zbyt skomplikowany, jeśli strzelamy do watahy. Jak wiadomo, obowiązuje tam pewna hierarchia. Mocne dziki wodzą watahę, a pozostałe zajmują kolejne miejsca w ordynku, można by rzec według wzrostu i siły. Na końcu watahy zajmuje miejsce najsłabszy z nich i zgodnie z zasadami selekcji takie właśnie dziki należy odstrzeliwać. Z wyborem nie ma problemu, gdyż nawet w czasie żerowania taki dzik przesuwa się na końcu watahy. Wyjątkiem jest paniczna ucieczka z żerowiska, w czasie której najmniejszy dziczek może uciekać jako pierwszy. Inaczej przedstawia się sprawa odstrzału małych dzików żerujących w pojedynkę. Ocena wielkości jest wówczas przeważnie błędna, zwłaszcza w warunkach nocnych, nawet przy pełni i na śniegu. By nie popełnić błędu, przed podjęciem decyzji o odstrzale takiego przelatka powinno się obserwować dłużej, nawet kilka nocy z rzędu. Jeżeli żeruje krótko i chowa się, a po chwili znowu wychodzi i taka sytuacja powtarza się kilkakrotnie, to jest to z cala pewnością loszka opiekująca się przychówkiem. Jeden taki strzał powoduje bezpowrotną utratę pięciu, sześciu dzików, bo bez matczynej opieki małe najprawdopodobniej zginą. Jeżeli młody pojedynek okazuje się samcem, to i tak odstrzał byłby nieprawidłowy, gdyż opuszczający watahę pojedynek pici męskiej jest potencjalnym kandydatem na mocnego odyńca. Tymczasem odstrzał przelatków z watah powinien dotyczyć obu pici, choć zdarza się, Ze loszki przelatki mogą być już pokryte lub wśród przelatków mogą się znajdować rozpoczynające trzeci rok życia słabsze lochy. Zasadą powinno być więc strzelanie przelatków tylko i wyłącznie z watahy, bez względu na pleć. Duże, mocne lochy, które przynajmniej dwa razy miały potomstwo w jednym obwodzie i w nim pozostają, należy bezwzględnie oszczędzać, ponieważ stanowią one podstawę hodowli dzików. Przestrzegając tych zasad, nawet przy niezbyt wysokim stanie dzików, pojedyncze dziki będą dobrze umięśnione, zdrowe, odporne na choroby i doczekamy się orężnych odyńców oraz silnych watah. Lochy na pokotach Odstrzał loch następuje przeważnie w okresie polowań zbiorowych i często wywołuje skandal. Myśliwi, podnieceni widokiem sporego dzika, zapominają o zasadzie selekcji i narażają się na słuszne pretensje kolegów. Na polowaniach indywidualnych, nawet przy pełnej widoczności (co powinno dać do myślenia), loszki i lochy wiodące warchlaki samotnic wychodzą na otwarte przestrzenie. Warchlaki podążające ich tropem, nieraz w znacznym oddaleniu, dochodzą do matki dopiero wtedy, gdy ta spisuje testament. O wrażeniach z takiego polowania nie ma co pisać. Zdarza się również często, że loszki przelatki łączą się w watahy i grupy rodzinne. Za nimi podążają wówczas warchlaki ubezpieczane przez „straż tylną” dużej dorosłej lochy. Ofiarą padają też loszki brane za przelatki bez potomstwa, kiedy nad ranem lub w godzinach popołudniowych żerują w niewysokim zbożu i na łąkach, w których warchlaki są niewidoczne. Należy pamiętać, że żerujące w pełnym świetle dziki najczęściej okazują się lochami prowadzącymi. Można i należy odstrzeliwać lochy samury, ale należy wybierać tylko stare, przy czym można je odstrzeliwać wyłącznie w okresie dozwolonym, czyli od września do 15 stycznia. Odstrzał odyńców i wycinków jest prowadzony w ciągu całego sezonu łowieckiego i daje pełną satysfakcję przy zachowaniu następujących zasad: oszczędzamy wycinki, gdyż ich odstrzał jest całkowicie nieopłacalny – nie dają zbyt wielkiego przychodu, a oręża wcale; odyńce strzelamy po huczce na polowaniach zbiorowych i indywidualnych przy dobrym księżycu, najlepiej na białej stopie oraz w czerwcu i na początku lipca w czasie „białych nocy”, zmniejszając wówczas szkody w uprawach. Zawsze w pierwszej kolejności powinniśmy strzelać sztuki okulawione, osłabione chorobami, potrącone przez samochody, czyli dokonywać selekcji, podobnie jak w młodszych grupach wiekowych. Odstrzał odyńca – te wspaniale łowy indywidualne, powinniśmy planować na białej stopie, po huczce. Tegoroczna śnieżna i ostra zima była ku temu doskonalą okazją. Zimowy odyniec powinien wówczas znacznie przekraczać wagę 100 kg, a oręż mieć przynajmniej na brązowy medal. Taki odyniec to większa satysfakcja dla myśliwego i większy przychód dla kola. Dlatego też warto przestrzegać opisanych zasad. Romuald Soszyński „Łowiec Polski” – numer 6/2006
Pokaż więcej
Pokaż mniej



Nie denerwuj oleicy krówki

 
Oleica krówka /Fot. Dawid Gudel

Oleica krówka to wyglądający sympatycznie chrząszcz, którego lepiej nie drażnić.

Dlaczego należy „ostrożnie” postępować z tym gatunkiem chrząszcza? Nazwa oleicy nawiązuje do jej mechanizmu obronnego. Podczas sytuacji stresowych owad wydziela oleistą żółtą ciecz, zawierającą silnie trującą związek chemiczny – kantarydynę (zaliczaną do grupy terpenów), jedną z najsilniejszych toksyn występujących w przyrodzie. Dawniej kantarydynę wykorzystywano w medycynie (pobudza zakończenia nerwowe i błony śluzowe układu moczowo-płciowego), jako afrodyzjak i do produkcji trucizny.

Dawka śmiertelna dla człowieka wynosi około 0,03 g tej substancji. Chociaż pojedynczy owad nie potrafi wyprodukować aż takiej ilości kantarydyny, to jego „porcja”, może silnie podrażnić ludzką skórę szczególnie, gdy substancja dostanie się do nosa i oczu.

Co ciekawe, niektóre owady wykorzystują trującą substancję produkowaną przez oleice. Na przykład ogniczek grzebykoczułki pozyskuje truciznę z martwych osobników oleicy, by samemu stać się toksycznym.

Oleica krówka (Meloe proscarabaeus) to gatunek chrząszcza z rodziny majkowatych o ciemnogranatowym, niebieskoczarnym lub czarnym ubarwieniu ciała z metalicznym połyskiem.

Oleica krówka nie należy do mikrusów, jest duża – długość ciała może wynosić nawet 35 mm. Owady dorosłe mają skrócone pokrywy skrzydłowe i duży, pękaty odwłok. Samice są znacznie większe od samców. U samca czułki są „złamane”, dzięki czemu łatwo odróżnić płcie. Owady dorosłe można spotkać od kwietnia do czerwca. Samica oleicy składa kilka tysięcy jaj (nawet do 10 tys.).

Larwy oleicy krówki pasożytują na pszczołach z rodzaju pszczolinka i porobnica. Wylęgające się larwy gromadzą się na kwiatach i przyczepiają się do odwiedzających te kwiaty pszczół. Często przyczepiają się do „niewłaściwego” owada, przez co nie znajdują dogodnych warunków do rozwoju i giną.

Larwy przyczepione do odnóży pszczół, dostają się do ich gniazd. Tam zjadają pszczele jaja, potem linieją i przekształcają się w pędrakowate larwy drugiego stadium. Te larwy odżywiają się pyłkiem i nektarem, który gromadzą w swoich gniazdach pszczołowate. Po powtórnym linieniu powstaje niby-poczwarka, z której wykształca się dopiero poczwarka właściwa, a następnie chrząszcz dorosły (imago). Ten złożony cykl rozwojowy nazywany jest hipermetamorfozą (nadprzeobrażenie).

Wprawdzie występuje na terenie całego kraju, to spotykana jest dość rzadko. Preferuje zbiorowiska traw na nasłonecznionych terenach, polanach i łąkach.

 

źródło: Lasy Państwowe



Bioasekuracja. ABC postępowania… również w strefie białej

Obejrzyj film instruktażowy .

 

Film instruktażowy dla leśników i myśliwych ukazujący postępowanie prewencyjne w przypadku ASF.

 

ASF – dezynfekcja – środki chemiczne, zasady mycia i dezynfekcji

 

ASF – materiały szkoleniowe dla myśliwych i leśników

 

ASF-Wytyczne-Zasady bioasekuracji myśliwych

 

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI1)
          z dnia 30 stycznia 2020 r.

 

źródło: Główny Inspektorat Weterynarii



Ograniczenie szkód w uprawach – materiał pomocniczy

Oddajemy w Wasze ręce prezentację na temat ograniczenia szkód w uprawach. Jej autorem jest Kolega Robert Kamieniarz, przewodniczący Komisji Hodowlanej NRŁ ds. zwierzyny grubej. Mamy nadzieję, że ten merytoryczny materiał, zbierany przez lata, poparty badaniami naukowymi i wieloletnią praktyką,  pomoże Wam ograniczyć szkody w Waszych obwodach łowieckich.

OGRANICZENIE SZKÓD W UPRAWACH

 

źródło: PZŁ



Permetryna – najskuteczniejszy sposób na kleszcze.

Odzież spryskana permetryną najlepiej chroni przed ukąszeniem wszystkich gatunków kleszczy – twierdzi Amerykańskie Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC). Dotąd z tego biobójczego środka najczęściej korzystała armia podczas misji wojskowych.

Co może zapewnić nam najlepszą ochronę przed kleszczami i w największym stopniu zminimalizować ryzyko ukąszenia przez te drobne pajęczaki? Eksperci z CDC na łamach „Journal of Medical Entomology” przedstawili najnowsze wyniki wieloletnich badań, które potwierdziły, że rozwiązanie, z którego dotąd korzystało głównie wojsko podczas misji w lasach tropikalnych oraz rolnicy do walki z insektami, jest skuteczniejsze niż wszystkie pozostałe sposoby używane w tym celu powszechnie na świecie. Testy przeprowadzone przez Amerykanów potwierdziły, że materiały impregnowane permetryną sprawdzają się pod tym względem lepiej niż inne popularne metody ochrony przed kleszczami.

Permetryna – najlepszy środek do ochrony przed kleszczami

Permetryna to związek organiczny, który ma działanie biobójcze. Czerpana jest z ekstraktu kwiatu chryzantemy. Choć jej właściwości owadobójcze znane są od późnych lat siedemdziesiątych, to nadal naukowcy badają jej wpływ na różne inne gatunki.

Mimo że dla człowieka jest zupełnie obojętna (wykazuje niską toksyczność zarówno wśród ludzi, jak i większości zwierząt), to jednak m.in. dla kleszczy jest zabójcza. Doskonale radzi sobie zarówno z dorosłymi osobnikami, jak i młodymi nimfami uważanymi za szczególnie niebezpieczne ze względu na to, że łatwiej rozprzestrzeniają choroby odkleszczowe i dłużej żywią się krwią.

Testy specjalistów z CDC potwierdziły, że permetryna doskonale radzi sobie nie tylko z trzema najpopularniejszymi w USA gatunkami kleszczy (Ixodes scapularis, Dermacentor variabilis czy Amblyomma americanum), ale także np. z komarami, wszami, pchłami, meszkami czy świerzbowcami.

Jak działa permetryna?

Mimo że dla człowieka i większości zwierząt (prócz kotów) permetryna jest obojętna, to jednak kleszcze w zetknięciu ze spryskaną nią odzieżą albo zdychają, albo doznają porażenia, które uniemożliwia im kąsanie i sprawia, że stają się ospałe. Według ekspertów z amerykańskiego Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) środek ten zapewnia nam najlepszą ochronę przed atakiem kleszczy. Wystarczy spryskać nim odzież (np. koszule, spodnie czy skarpetki) – najlepiej na powietrzu, a nie w zamkniętych pomieszczeniach. Aerozolami zawierającymi permetrynę można impregnować też moskitiery, namioty, buty, mundury itp. Po aplikacji należy zostawić materiał do wyschnięcia na około 2-4 godziny. Specjaliści ostrzegają jednak, że choć permetryna dla człowieka lub psów jest obojętna, to w postaci ciekłej jest trująca dla kotów, dlatego trzeba uważać, by nie miały z nią kontaktu.

W Stanach Zjednoczonych w wielu miejscach można zakupić specjalną odzież, która jest już zaimpregnowana permetryną. Zachowuje swoje właściwości do około 50 prań. Powszechnie korzysta z niej nie tylko amerykańskie wojsko, ale także leśnicy, rolnicy oraz osoby, które są szczególnie narażone m.in. na atak kleszczy. W Polsce można nabyć takie ubrania w specjalistycznych sklepach dla leśników, myśliwych lub wędkarzy oraz za pośrednictwem sklepów internetowych.

Kupisz np. tutaj…

źródło: https://zdrowie.radiozet.pl



Szakal złocisty

Szakal złocisty (Canis aureus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodzaju wilków. Występuje w południowo-wschodniej Europie i południowej Azji do Mjanmy. Jest największym szakalem i jedynym występującym poza obszarem Afryki. W roku 2015 odnotowano jego obecność także w Polsce.

Szakal złocisty jest uznawany za gatunek rodzimy w pasie od Bałkanów po Indochiny, obejmując Bliski Wschód. Wędrowne osobniki spotykane są również poza stałym zasięgiem. Dane paleontologiczne sugerują, że szakal nie występował w Europie przed holocenem. Europejska populacja przez długi czas ograniczona była do południowo-wschodnich krańców kontynentu. W czasach historycznych notowana była głównie na Bałkanach w strefie wybrzeży Adriatyku, Morza Czarnego i mórz oblewających Grecję. Od połowy XIX w. jej zasięg rozszerza się wzdłuż Dunaju, sięgając już wówczas Węgier. W XX w. ekspansja szakala objęła początkowo resztę Bałkanów, a od połowy wieku Europę Środkową. Jej kolejna fala nastąpiła w latach 80. XX w. Na początku XXI w. stały zasięg na północnym zachodzie sięga Włoch i Austrii. Przez Węgry, Rumunię (głównie w dolinie Dunaju) i Mołdawię sięga po czarnomorskie wybrzeże Ukrainy i Rosji aż do Morza Kaspijskiego i Kaukazu, gdzie łączy się z populacją azjatycką. Przerwy w stałym zasięgu występują głównie w głębi lądu na Bałkanach. Jednocześnie poza stałym zasięgiem mniej lub bardziej regularnie notowane są pojedyncze osobniki w takich krajach, jak: Szwajcaria, Niemcy, Czechy, Słowacja, Polska, Białoruś, Litwa, Łotwa i Estonia. Wędrowne osobniki są spotykane również w krajach objętych stałym zasięgiem na terenach pomiędzy jego zwartym obszarem. W Polsce pojedyncze osobniki zostały zaobserwowane i sfotografowane wiosną 2015 r. Miało to miejsce w dolinie Biebrzy oraz w pobliżu Białej Podlaskiej. Mimo że nie ma powszechnie przyjętego wyjaśnienia ekspansywności populacji szakala w Europie, przyjmuje się, że wpływ na nią ma zmiana klimatu i zmiana użytkowania terenu.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z 31 lipca 2017 r., w Polsce od 1 sierpnia 2019 r. będzie można polować na szakala złocistego.

Szakal ma złote, krótkie, szorstkie futro. Zakres jego barwy jest pomiędzy złotym a jasnożółtym kolorem, przechodzącym w kolor brązowy na końcach kończyn.

Czaszka szakala złocistego jest podobna w kształcie bardziej do czaszki kojota i wilka szarego niż do czaszek innych szakali. Samice oznaczają swój rejon za pomocą gruczołów zapachowych. Gruczoły te znajdują się na pysku i odbycie w pobliżu narządów płciowych.

Szakal złocisty osiąga przeciętnie 70–105 cm długości, z kolei długość ogona 25 cm. Wysokość mieści się w granicach 38–50 cm w kłębie. Samce ważą 7–15 kg przeciętnie 15% większe od samic.  Żyje 7-9 lat na wolności, ale może dożyć nawet 16 lat w niewoli.

Szakale są zwierzętami monogamicznymi. Samice łączą się tylko z jednym partnerem na całe życie. Żyją w grupach rodzinnych, w których obok pary rodzicielskiej i ich młodocianego potomstwa jest kilka dorosłych osobników, starszych synów, córek lub obcych zaadoptowanych osobników, zwanych asystentami.

Ciąża trwa 63 dni. Gniazda lęgowe budują w jaskiniach, gdzie na świat przychodzi od 2 do 4 szczeniaków ważących od 200 do 240 gramów. Po urodzeniu są ślepe, a oczy otwierają się im po dziesięciu dniach. Matka karmi je przez 3 miesiące. Potem młode przyłączają się do stada, gdzie uczą się dorosłego życia.

źródło: Wikipedia

Więcej informacji tutaj:Szakal złocisty ( Canis aureus ) – informacja dla KŁ, OHZ ALP i ZG PZŁ